شیوه های بکارگیری مجموعه های صوتی در موسیقی آتنال

ایجاد روش های نوین برای هدایت اصوات موسیقایی که با سیستم های قدیمی به جا مانده از دوره های کلاسیک و رمانتیک متفاوت باشد، همواره دغدغة اصلی آهنگ سازان قرن بیستم بوده است. تلاش برای رسیدن به صدادهندگی جدید برای بیان مواردی که زاییدة این قرن بوده اند باعث شده است که سیستم های تازه ایی از طرف آهنگ سازان ایجاد شود و در خلق آثار بکار برده شوند. بعضی از این روش ها با استقبال گسترد هتری از طرف آهنگ سازان و شنوندگان آثار موسیقی مواجه شده اند. یکی از این روش ها که در ابتدای قرن بیستم رواج یافت و سپس بعد از جنگ دوم جهانی دوباره مورد توجه قرار گرفته است، ایجاد ساختارهایی از اصوات براساس ایجاد مجموعه های صوتی بوده است. به کمک این سیستم، آزادی عمل گسترد هایی در اختیار آهن گساز قرار می گیرد تا بتواند افکار خود را در قالب اثر موسیقایی بیان کند. ایجاد ساختارهای پای هایی یک اثر مثل موتیف ها یا بافت همراهی به دور از نگرانی بابت رعایت قوانین هارمونی یا کنترپوان اجازه می دهد که مسیر ساخت یک قطعه موسیقی از مسیر خلاقیت آهنگ ساز بگذرد. مبانی مجموعه های صوتی امکان گسترش اثر را در اندازه های بزرگ فراهم می کند. این مهم، همواره از دغدغه های اصلی آهنگ سازان است چراکه با بیشتر شدن مدت زمان یک اثر کنترل موارد مختلف و ایجاد رابطه منطقی بین آنها عموما به یک چالش جدی بدل می شود. مقاله ایی که پی شرو دارید کوشش می کند که به زبان ساده قوانین ساختار مجموعه ها را بررسی کند.